Лидер среди молодых комбайнеров

Аляксандр ФЕДАРЦОЎ па прадстаўленні райкама прафсаюза работнікаў аграпрамысловага комплексу па стане на 10 жніўня занесены на раённую Дошку гонару як лідар сярод маладых камбайнераў жніва-2017.
У гэты ж дзень мы сустрэліся з хлопцам на пшанічным полі каля вескі Карабанавічы. Пяць экіпажаў ААТ “Прыдубровенскае” толькі скончылі жаць 60-гектарнае поле, з’явілася хвіліна, каб адпачыць, агледзіць камбайны і рушыць далей у бок Барсукоў, дзе чакала свайго часу новае поле.
Аляксандр адразу сказаў, што працуе на жніве побач з малодшым братам Аляксеем.
—Гэта маё сёмае самастойнае жніво, але дзявятае ўвогуле. Я з бацькам два гады памочнікам адпрацаваў, затым малодшы маё месца заняў, а зараз і ён сам за штурвалам камбайна працуе, — расказваў Аляксандр Федарцоў.
Мы даведаліся, што за дзень малады камбайнер выгружае па 14 бункераў зерня і плануе да канца тыдня нажаць 400 тон зерня. Дарэчы, калі рыхтаваўся гэты нумар, стала вядома, што свае планы малады камбайнер выканаў і па дадзеных на 14 жніўня ў яго нажата ўжо 489 тон.
Пакуль размаўлялі, падыйшоў Аляксей Федарцоў. Пацікавіліся, ці легка працаваць побач з братам.
—Легка, — коратка адказаў Аляксей і дадаў: — Добра, што побач старэйшы брат: ён і падкажа калі, што не так, і падсобіць, какі цяжка. А так, як ён хлебаробскую навуку ад бацькі першы пачаў пераймаць, зараз і сам мяне чаму-нечаму вучыць.
Алег Іванавіч Федарцоў, бацька Аляксандра і Алега, адпрацаваў механізатарам два дзясяткі гадоў. Зараз змяніў поле дзейнасці, але душа за хлеб баліць.
—Ён за дзень некалькі разоў пазвоніць, запытаецца, як справы ідуць, а ўвечары дома поўны даклад патрабуе: як самі працавалі, як камбайны жалі, — без усялякай усмешкі расказваюць браты. — Ён кожнае поле ведае як свае пяць пальцаў, таму раіць, як лепш да якога падыйсціся, каб і справа ішла, і намалоты раслі.
Што самае цяжкае на жніве, спытала я ў братоў камбайнераў.
Вельмі сур’езна Аляксандр адказаў:
— Калі паломка якая-небудзь, калі непагадзь. А астатнее — легка. Працуешь, можна сказаць, для задавальнення, — зноў жа вельмі сур’ёзна не па ўзросце сказаў Аляксандр.
Яшчэ некалькі хвілін браты расказвалі пра тое, што прад¬прыемства забяспечвае працаўнікоў жатвы гарачым смачным снеданнем. Потым дзелавіта агледзелі абмалочаныя каласкі: ці ёсць страты зярнят? Яны стаялі побач, хударлявыя, як кажуць у народзе, пацалаваныя сонцам, і самі нагадвалі спелыя налітыя каласы на родных палях. Хлопцы нягледзячы на ўзрост ведаюць смак працы, не баяцца стомы і працуюць ад душы, каб імі ганарыўся бацька.

Алена КАРСАКОВА.