Проект «Дом без одиночества» путешествовал по святым местам Могилёвщины и Оршанщины

У раённай газеце ўжо неаднойчы паведамлялася аб справах пенсіянераў і іншых жыхароў г.Дуброўна, якія трэці год запар прымаюць удзел у міні-праекце “Дом без адзіноты”, які трывала прапісаўся на Дубровеншчыне па прапанове Віцебскай абласной арганізацыі Чырвонага Крыжа. Нагадаю, яго дзейнасць паспяхова курыруе старшыня жансавета раёна К.Р.Гарэлікава.

Дык вось, адным з новых напрамкаў работы міні-праекта “Дом без адзіноты” стаў рух адвакацыя (аб гэтым падрабязна расказвалася ў газеце “Дняпроўская праўда” № 58 ад 27 ліпеня 2011 года), які прадугледжвае раскрутку шэрагу мерапрыемстваў, у тым ліку і аздараўленне пажылых людзей і прыахвочвання іх да падарожжаў па родным краі з наведваннем памятных, славутых і гаючых крыніц.

Вядома, што вада — вельмі важная крыніца жыцця чалавека, але яна яшчэ дапамагае чалавеку пазбаўляцца розных хвароб. Добра разумеючы гэта і клапоцячыся аб здароўі пажылых дубровенцаў, Клаўдзія Гарэлікава даўно марыла здзейсніць аўтападарожжа па святых месцах суседняй Магілёўскай вобласці і Аршанскага раёна.

І вось нядаўна задуманае ажыццявілася. Амаль тры дзесяткі паломнікаў адправіліся на аўтобусе аддзела культуры ў цікавае падарожжа. Па шляху адказны сакратар райсавета ветэранаў А.Я.Гаўруцікаў і К.Р.Гарэлікава падрабязна расказалі аб тых мясцінах, куды мы трымалі кірунак, азнаёмілі з гісторыка-геаграфічнымі звесткамі Крычаўскага і Слаўгарадскага раёнаў Магілёўскай вобласці.

А дзесятай гадзіне раніцы аўтобус спыніўся ў маляўнічым і ў нечым загадкавым месцы Крычаўшчыны — Свята-Успенскай Пустынкі.

Праз паўгадзіны да нашай групы далучыліся чалавек сорак са Смаленска. Справа ў тым, што Свята-Успенская Пустынка знаходзіцца паблізу межаў Беларусі і Расіі, у 10 кіламетрах ад Мсціслаўля і ў 20 кіламетрах ад Манастыршчыны Смаленскай вобласці Расійскай Федэрацыі, таму расіяне ў гэтых мясцінах вельмі частыя госці, прыязджаюць цэлымі сем’ямі.

Гісторыя Пустынкі пачынаецца з далёкіх ХІІІ-ХІV стагоддзяў, калі ў гэтых мясцінах былі пабудаваны царква і мужчынскі манастыр. І ўвесь гэты доўгі перыяд Пустынка вабіла да сябе сваімі гаючымі крыніцамі.

Шмат цярпела Пустынка і яе нешматлікія насельнікі ад безлічы войнаў, якія развязвалі нем-цы, палякі, шведы. Дасталося гэтаму цудоўнаму куточку роднай Беларусі і ў гады савецкай улады. У манастырскіх пабудовах размяшчаўся дзіцячы дом, захоўвалі збожжа, шмат чаго з дойлідства было разбурана і знішчана.

На сучасным этапе развіцця Беларусі Прэзідэнт і ўрад краіны паставілі задачу паступовага адраджэння беларускай народнай спадчыны. Гэты аб’ект узяты пад ахову дзяржавы. Пакрысе разгортваюцца будаўніча-рэстаўрацыйныя работы.

Калі наша група, а ў яе склад уваходзілі пенсіянеры з ліку актывістаў-валанцёраў двух клубаў, намеснік старшыні райвыканкама С.В.Рыжанская, адказны работнік аддзела культуры Л.А.Дударава, выхавальнікі дзіцячых садкоў і іншыя апынуліся ля велічных уваходных варот Свята-Успенскай Пустынкі, то міжволі звярнулі ўвагу на адноўленую галоўную звонніцу манастырскага падворка, вышыня якой амаль 40 метраў.

Потым рушылі ў бок гаючай крынічкі і купелі. Там будаўнікі-рэстаўратары ўзвялі невялікую царкву, вельмі прыгожую і ўтульную. На момант нашага візіту тут ладзілася ранішняя малітва, спяваў невялічкі хор манахаў. Іх галасы і спевы літаральна зачаравалі вельмі многіх. Хто жадаў, паставілі свечкі за ўпакой і здароўе сваякоў і блізкіх, а нехта і заказаў памінальную.

Наведалі мы і адзін з адноўленых будынкаў Пустынкі, дзе зусім нядаўна ў час рэстаўрацыйных работ здзейсніўся цуд. Божы цуд — на сцяне з паўднёвага боку з’явілася асоба Іісуса Хрыста. Навукоўцы-эксперты сцвярджаюць, што гэта — нерукатворны вобраз.

Уражаныя і акрыленыя дубровенцы тройчы акунуліся ў купальні гаючай крыніцы, узялі з сабой гаючай вады. Адначасова ўважліва агледзелі купальню, сфатаграфавалі яе. Зрабіўшы гэта з мэтай увасобіць у жыццё задуму будаўніцтва купальні ў Кіраёўскім гаі на крыніцы Параскевы Пятніцы. Гэта адна з галоўных мэт праекта “Дом без адзіноты”.

Далей наш маршрут па родным краі пралягаў у Слаўгарадскі раён, дзе мелі намер наведаць помнік прыроды рэспубліканскага значэння “Блакітная крыніца”. Пераадолеўшы раку Сож па наплаўному пантоннаму мосту, праз 20 хвілін былі ля цуда-крыніцы.

А яна, шаноўны чытач, і сапраўды блакітная. Калі спыніліся на адным з берагоў, то было такое ўражанне, што апынуўся ў казцы — вада ў крыніцы, паветра, дрэвы і сапраўды здаваліся блакітнымі…

Крыніца ўяўляе сабой вельмі прыгожае возера дыяметрам каля 25 метраў, якое з усіх бакоў акружана дрэвамі ліпы і вярбы. Вада ў возеры мае незвычайны блакітна-ізумрудны колер, а на паверхню яна выходзіць з глыбіні 100-200 метраў. Па падліках спецыялістаў, з крыніцы выцякае ручай з расходам вады ў суткі да 500 м.куб., ён упадае ў рэчку Галубка, якая з’яўляецца прытокам ракі Сож.

Цікава і тое, што мінералізацыя вады у “Блакітнай крыніцы” складае 197 мг (на працягу года зімой і летам тэмпература вады практычна не мяняецца і складае +8оС). Вада “Блакітнай крыніцы” валодае высокай пітной якасцю і па даных інстытута геалогіі і геаграфіі АН Беларусі можа служыць эталонам чысціні падземных вод.

У народзе здаўна ходзіць павер’е аб гаючых уласцівасцях вады і блакітнай гліны “Блакітнай крыніцы”. У дзень мядовага Спасу 14 жніўня ў гонар Жыватворнага Крыжа Гасподня, Прачыстай Божай Маці і святых вязняў сямі братоў Макавеяў, на крыніцы праходзяць праваслаўныя богаслужэнні.

Наведаўшы Крычаў, царкву Аляксандра Неўскага, Слаўгарад, мы не прамінулі азнаёміцца з пытаннямі добраўпарадкавання гэтых райцэнтраў. Асабліва ўразілі малыя формы архітэктуры, парка воінаў-афганцаў у Слаўгарадзе.

Леанід ДУДАРАЎ,
член клуба “Сардэчныя сустрэчы”
Фота Клаўдзіі ГАРЭЛІКАВАЙ і Святланы РЫЖАНСКАЙ